Je hebt weleens van die weken die je wat langer bijblijven dan de gemiddelde werkweek. Week 2 van dit nog prille jaar was zo’n week. Op zaterdag 13 januari viel mijn oog op een nieuwsbericht dat er een 59-jarige man uit Pijnacker om het leven was gekomen bij een kettingbotsing op de A16. Als oud-Pijnackernaar ben je dan toch altijd benieuwd om wie het gaat. Zou het misschien een bekende zijn? Wat verder speurwerk op de lokale mediasite telstaronline.nl bracht mij niet verder dus heb ik het maar gelaten voor wat het is.

Later die week moest ik op het laatste moment een presentatie overnemen van een collega. Daar draaien wij onze hand uiteraard niet voor om, maar deze presentatie moest wel nog even in allerijl in elkaar worden gezet. Deze rommelige start bleek een voorbode van. Het ging om een presentatie bij een kwekerij waarvan er één locatie gaat sluiten. Op verzoek van de afdeling HR hebben wij de medewerkers van de betreffende locatie geïnformeerd wat het Mobiliteitscentrum voor deze mensen zou kunnen betekenen. Donderdag 12 januari reisde ik af richting Aalsmeer. Voor wie het zich niet meer kan herinneren; dit was de dag dat vrachtwagens van de weg af werden geblazen. Ik liep onderweg de nodige vertraging op maar dankzij kunst en vliegwerk (letterlijk) kwam ik toch nog net op tijd aan voor de presentatie. Ondanks het ontbreken van de ondersteunende PowerPoint presentatie (er bleek een miscommunicatie te zijn over een noodzakelijke verbindingskabel) ging de presentatie nog vrij redelijk. Na afloop was er ruimte voor de medewerkers om één-op-één met mij te zitten mocht dat wenselijk zijn. Madelon was één van hen.

Madelon had haar moeder meegenomen naar het gesprek. Madelon is namelijk doof. Zo zat ik ineens aan tafel met een dove vrouw van 48 en haar moeder die toch zeker wel de zeventig ruim gepasseerd is. Een, voor mij, bijzondere setting. Madelon is al sinds 1989 werkzaam bij deze kwekerij en is nu genoodzaakt om op zoek te gaan naar een andere werkomgeving. De vertwijfeling die ik in de ogen van haar moeder zag maken oerkrachten in mij los om Madelon aan een andere werkplek te helpen. Het blijkt dat Madelon samen met haar dove partner een dochter heeft die naar de Havo gaat en een normaal functionerend gehoor heeft. Dit gaat heel goed. Wat een enorm doorzettingsvermogen moet dit gevergd hebben, denk ik bij mijzelf. Zonde als zo iemand aan de zijlijn komt te staan.

Voor Madelon hebben we afgelopen week een mailing rond gestuurd met haar in de hoofdrol in combinatie met informatie over de quotumwet www.opnaarde100000.nl We kregen al vrij snel twee positieve reacties van kwekerijen waar Madelon langs mag komen voor een kennismaking. Top!

De dag na de presentatie, vrijdag, werd ik gebeld door een kweker uit het Westland. Hij wilde een vacature bij ons uitzetten. “Weet jij nog wie je drie jaar geleden bij ons geplaatst hebt?” vroeg hij. “Jazeker” antwoorde ik. “Dat was een man uit Pijnacker”. “Klopt” zei hij. “Hij is afgelopen zaterdag om het leven gekomen”. Het kwartje viel en mijn vraag uit de eerste alinea was direct beantwoord. Zondag was de betreffende kweker gebeld met de mededeling dat zijn medewerker niet meer op het werk zou verschijnen. Maandag heeft hij in de kantine het personeel geïnformeerd. Terwijl ik zijn verhaal laat landen probeer ik mij een voorstelling te maken van dat moment in de kantine.

Ook dat hoort blijkbaar ondernemen...